මගේ නොස්ටැල්ජියාව -1

මං ඉපදෙනකොට මට කලින් හතර දෙනෙක් අපේ පවුලේ ඉපදිලා තිබුණා .

කෙල්ලෝ තුනයි කොල්ලයි ,

මම එතකොට පස්වැනිය,

හයවෙනියකුත් ආවට පස්සේ එක කාමරයක් තිබුන අපේ ගෙදර කොහොමත් ඉඩකඩ මදිවුණා .

දාම් ලෑල්ලේ ඉත්තෝ වගේ අපි එක්කෙනා එක්කෙනාට  මාරුවෙන් මාරුවට

 නෑදෑ ගෙවල් වල ඉන්න උනේ එ්ක නිසා.

නංගි ආවට පස්සේ මටත් ටිකට් එක හම්බුනා ඉබේම

ඒ හිටපු තැන්වල සිද්දවුණ ඒවා ඉතින් වෙනම ලියන්න වෙනවා.

අපේ ගෙදර  තිබුනේ දොළ පාරවල් දෙකක් ගාව, මැටි ගහල හුණු කපරාරු කරපු අපේ ගෙදර තිබුනේ සාලයයි කාමරයයි ඉස්තොප්පුවයි , කුස්සිය සැරින් සැරේට ගෙවටේම තිබුණ.

කාමරේ කිව්වට එකට දොරවල් දෙකක්ම තිබුන නිසා කාමරයක්  කියන්න බෑ  එකට.

වැස්ස වෙලාවට පුදුම බයක් තිබුනේ වහල හරි බිත්තියක් හරි කඩන වැටෙයි කියල. වහළ එච්චරටම දිරල බිත්තිවල වේයෝ  හුඹස් බැඳලා තිබුනේ. 

සමහර වැහි දවසට උදේ බලනකොට අපේ පොත් තිබුන රාක්කේ වේයන්  විසින් ආක්‍රමණය කරලා.( එකේ ඉතින් පොත් විතරක්  නෙවෙයි ඇඳුම්, එළවලු එහෙමත් තිබුනේ නැත්තේ නෑ )

ගේ වටේට තිබුන අන්නාසි ගාලවල් නිසා සර්පයෝන්ගේනුත් අඩුපාඩුවක් උනේ නෑ  අපිට ,

මාසෙකට දවසක්වත් නයෙක් දැක්කේ නැත්තම් අඩුවක් වගේ . මාපිල්ලු පලා පොලොන්ගු කරවෙල්ලු සතියකට දවසක්වත් අපිවල බලල යන්න අවා.

නයින් නම් මැරුවේ නැති උනාට අනිත් උන් නම් පරලොව යවන්න දෙපාරක් හිතුවේ නෑ. ( විස ගෝර සර්පයා දැක නැර මොඩයලුනේ ) 

ගේ ගාව තිබුන දොළ  අපේ ජිවිතේ ලොකු කොටසක් වෙලා තිබුනේ . වැස්ස ගමන් ක්ෂණිකව දෙගොඩ තලා යන වතුරක් ඇවිල්ල ඒ වේගෙන්ම බැහැලත් යනවා. දොල හරහා ගල්වැටි බැදලා හරස් කරල වතුර පුරවන එක ලොකු ප්‍රොජක්ට් එකක අපේ හැබැයි ඉතින් වැස්ස ගමන් අපේ වේලි නැවතුනේ ගඟේ .

මාළු ඇල්ලුවේ  නැති උනාට කුනිස්සොන්ට නම් බේරුමක් තිබුනේ නෑ අපෙන් ,කන්න නෙවෙයි ඇති කරන්න ට්‍රයි කරා එත් විදුරු බෝතලේකට දාපු උන වැඩිම උනොත් ජිවත් උනේ දවස් දෙකයි. 

අපෘශ්ටවන්සින්ට මගේ තිබිච්ච බය නිසා ඉස්සෝ කකුළුවෝන්ට නම් හානියක් උනේ නැති තරම්.

පස්සේ කාලෙක දොළ හරහා සපත්තු පාලමක් දානකම් ගෙදරට එන්න ප්‍රධාන පාර තිබුනේ එදන්ඩ්ක් හරහා . ලොකු වැස්සක් ආපුගමන් එකත් කඩාගන යනවා සමහර වෙලාවට. එකට තිබුන ඇත වැල කඩාගන දොලට වැටිච්ච අවස්ථා බොහොමයක් තිබුණා . ගොඩක් පස්සේ  කට්ටිය එකතුවෙලා  එකට රේල් පීලි දෙකක් දාල ඉස්තිරව හදාගත්ත

කාමරේට  තිබුන සොල්දරයක්  කොහෙන්දෝ එකතුවෙච්ච එක එක ජාතියේ පොත් කන්දරාවක් එකේ තිබුන පරණ ඉස්කෝල පොත් ගොඩක් තිබුන.

අපේ පුස්තකාලෙ  උනේ එක, නවකතා පොත් නම් තිබුනේ දෙකයි මට මතක විදියට. එකක් ඇලෙක්සැන්ඩර් පුෂ්කින්ගේ " කපිතන්ගේ දියණියෝ " අනිත් එක "යුපාඕ " කියාල චීන පරිවර්තනයක් පුදුම රහ පොතක් පිටු 300ක් විතර තිබුන එත් මුල පිටුනම් තිබුනේ නෑ . මම තාමත් හොයනවා එකේ කොපියක් කොහෙහරි තියනවද කියල.

යකඩ පයිප්ප්ප උඩ ලෑලි දාල තිබුන සොල්දරේ අපි පොත්ම බිමට එලාගන හන්සිවෙලා පොත් කියෙව්වා. වහලේ උළු කැටයක් වෙනුවට තිබුන විදුරු කෑල්ලෙන් වැටිච්ච එළියෙන්.

වේයොන්ගේ ආක්‍රමණයට අහුවෙලා විනාස වෙලා යනකම් අපිව පස්සේ කලෙක කියවන්න පෙරේතයෝ  වෙන්න පාර කපන්න  අපේ දුප්පත් පුස්තකාලේ උනේ ඒක.

ඉස්කෝලේ ඇරිලා ඇවිත් කාල සොල්දරේ උඩට නැග්ගම  බහින්නේ ඉතින් රෑට රැ වෙලා අම්ම කෑ ගහනකොට . උඩට නගින්න බහින්න ස්ථිර විදියක් තිබුනේ නෑ කාමරේ දොරදිගේ එල්ලිලා තමයි නැග්ගේ බැස්සෙ.

අපි කොච්චර පොහොසත්ද කියනවා නම් මට මතක පුංචි කාලේ කරන්ට් එකෙන් වැඩ කරන එකම උපකරණය උනේ ටෝච් එක ගෙදර තිබුන. ඔරලෝසුවත් වයින් කරන එකක් තිබුන එකත් වැඩි  වෙලා වැඩකරන්නේ නේ වයින් තිබුනට පස්සේ. ඉතින් මට සිද්ද උනා මොකක්  හරි විශේෂ දෙයක් වෙලාවට කරන්න තියන හැම  වෙලවකම  පැයකටවත් කලින් ගිහින් අල්ලපු ගෙදරින් වෙලාව බලන් එන්න.ඒ කියන්නේ ගෙදර කාටවත් අත්  ඔරලෝසුවක් වත් තිබ්බේ නෑ  ඉතින්

ලොකු අක්ක රස්සාවක් කරාට  පස්සේ මට මතකයි බිත්ති ඔරලෝසුවක් ගේනවා පලවෙනි වතාවට. යන්තම්  මතක කාලේ රේඩියෝ එකක තිබුනත් එකත් කැඩිලා ගියා ඒ දවස් වලම . එක දැම්මෙත් ඉතින් තාත්තට නිවුස් අහන්න විතරයි. 

පස්සේ අයිය කොහෙන්ද SW තියන රේඩියෝ එකක් ගෙනල්ල එකෙන් රෑට BBC , veritas චීන ගුවන් විදුලිය එහෙම ඇහුව. කොහොම හරි ගුවන් විදුලි සංස්ථාවෙන් සිටි FM පටන් ගන්න කොටනම් අපේ ගෙදර පොඩි FM රේඩියෝවක් තිබුණ. ලොකු අක්කගේ තිබුන සින්දු ලියපු පොතක් ඒ කාලේ ඉතින් හැමෝගෙම මහාර්ග වස්තුවක්නේ. කොහොමහරි ඔකේ තිබුන සින්දු මන් අහලවත් තිබුනේ නැති උනාට මට කටපාඩම් . මට මතකයි විජයගේ රැල්ලෙන් රැල්ලට සින්දුව මං  ඉස්කෝලේ සමිතියකට මගේම තනුවකට කිව්වා.

ගෙදරට ලයිට් ගත්තේ මන් ඉංජ්නියරින් ඉන්ස්ටිට්ටියුට් එකේ ෆස්ට් ඉයර් ඉන්නකොට මට මතක විදියට